Een tijdje geledenstelden we je voor aan Bernd, onze collega die veel doet voor mens, planeet en dier. Maar hij is niet het enige ACA lid dat probeert zijn steentje bij te dragen. In deze blogpost deelt ons teamlid Jannik, die al 10 jaar deel uitmaakt van de ACA familie, zijn verhaal. Hij vertelt ons waar zijn passie voor duiken vandaan komt, waarom overbevissing het ecosysteem van onze oceanen uit balans brengt en vooral hoe we allemaal kunnen helpen om de oceanen, en daarmee onze planeet, gezond te houden.

10 jaar bij ACA. Jannik heeft al een groot stuk ACA-geschiedenis meegemaakt. Hij legt uit: "Mijn eerste project was Riscpro bij onze klant IDEWE. Na een paar maanden liep dit project af en maakte ik de overstap naar iets heel anders: Atlassian consultancy. Na een jaar van installeren en configureren van JIRA, Confluence en Stash, workflows opzetten, ... wilde ik terug naar wat meer teamwork." Hij ging op zoek in onze (inmiddels oude) kantoren in Oevel en kort daarna in Olen als softwareontwikkelaar. Ondertussen vind je hem zowel in ons kantoor in Hasselt als in onze nieuwe vestiging in Leuven.

Zijn passie: duiken en onze oceanen

Maar waar we het in deze blogpost vooral over willen hebben is zijn andere passie: duiken en onze oceanen. "Passie is wel het juiste woord! In 2016 heb ik een backpackreis van acht weken gemaakt door Thailand en langs de oostkust van Australië. Het idee was om mijn duikbrevet te halen in Koh Tao, een piepklein eiland in Thailand met meer dan 50 duikscholen. Dit eiland staat bekend als het duikmekka om te leren duiken, maar het heeft tegelijkertijd ook de bijnaam "Moordeiland", hoewel ik dat toen nog niet wist. Na deze ervaring kon ik mijn duikbrevet in Australië gebruiken om te duiken in het Great Barrier Reef. En zo geschiedde." Opeens kwam alles samen en Jannik herontdekte zichzelf. Wat volgde waren vele reizen naar prachtige internationale wateren.

Als we vragen naar zijn favoriete locatie, vindt hij het moeilijk om te kiezen: "Het is net als vragen "wat is je favoriete eten?". Mijn antwoord is meestal "Ik wil alles ontdekken!". Er is echter één locatie die er het meest uitspringt. Dat was Wolf Rock aan de oostkust van Australië. Dit was mijn eerste ervaring met haaien. Ik was op zijn minst onder de indruk toen ik in één enkel beeld meer dan tien haaien van 1,80 meter voor en om me heen zag. Hier leerde ik dat het Hollywood-beeld van Jaws helemaal verkeerd is. Haaien zijn geen moordmachines!"

Helaas leerde hij ook wat er minder goed gaat met onze oceanen: "Aan de ene kant heb je het probleem van overbevissing en het ontvinnen van haaien, twee dingen die ervoor zorgen dat het ecosysteem van onze oceanen uit balans raakt. Aan de andere kant is er het plasticprobleem." Het ontvinnen van haaien klinkt als een specifiek probleem. Iets dat schadelijk is voor één soort. Maar niets is minder waar en dit heeft een veel grotere invloed, benadrukt Jannik: "Haaien zijn de roofdieren van de oceaan, neem de roofdieren weg en je krijgt een overaanbod van bepaalde diersoorten, waardoor het hele evenwicht wordt vernietigd. Je ziet dit ook op het land, de impact van roofdieren die het ecosysteem helpen reguleren. Een van de problemen, deels geïntroduceerd door de media, is dat maar weinig mensen om haaien geven. Voor de meesten blijven het moordmachines." Hij wil daarom benadrukken hoe belangrijk het is om roofdieren te informeren. "Weinig mensen weten dit, maar onze oceanen zijn verantwoordelijk voor 70% van onze zuurstof, geproduceerd door algen en plankton. Het zijn de echte longen van onze planeet. Als je dit ecosysteem om zeep helpt, is dat een groot probleem, tenzij we leren leven zonder zuurstof."

En dan heb je natuurlijk nog het bekendere probleem: al ons plastic. Jannik vertelt ons dat plastic via de rivieren in de oceanen terechtkomt. Een gevolg hiervan heet The Great Pacific Garbage Patch, een ophoping van plastic die maar liefst drie keer zo groot is als Frankrijk! "Organisaties zoals The Ocean Cleanup hebben zich gevormd om dit specifieke probleem aan te pakken, zowel door systemen om de GPG patch op te ruimen als systemen om de rivieren op te ruimen zodat het plastic wordt opgeruimd voordat het in de oceaan terecht komt. Afgezien van de desastreuze impact die dit heeft op het dierenleven (je kunt hier genoeg niet-zo-leuke beelden over vinden), komt het ook bij ons terug in de vorm van microplastics, waardoor we het consumeren zonder het te beseffen."

Als we vragen hoe hij probeert te helpen met dit probleem, blijft Jannik kritisch op zichzelf. "Niet genoeg is het eerste wat in me opkomt... Ik vind het moeilijk om deze onderwerpen aan te pakken terwijl ik zelf zoveel reis en dat heeft zo zijn eigen impact. Maar ik doe wat ik kan en ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken wat hij of zij kan doen. Vanwege het probleem van overbevissing van onze oceanen heb ik vorig jaar besloten om geen vis meer te eten. Zonde, want ik hou echt van sushi. Ik ben er echter van overtuigd dat er niet zoiets bestaat als "duurzame vis" (een onderwerp op zich) en ik kies ervoor om me hiervan te onthouden. In verband met het plasticprobleem probeer ik plastic te vermijden wanneer ik maar kan. Je kunt bijvoorbeeld rietjes gemakkelijk vermijden, ook al is dit maar peanuts vergeleken met het echte probleem. Maar het is vooral de mentaliteit die de rietjes triggert. Mensen worden zich er in ieder geval steeds bewuster van. Recycle, recycle, recycle. Ik recycle zoveel ik kan, tot het punt dat ik het plastic van mijn broodzak scheur om het in het PMD te gooien. De vraag is dan of dit voldoende is en of het echt gerecycled wordt.

Verder moeten we volgens Jannik vooral onszelf informeren: "Ik kan iedereen aanraden om Sea Spiracy op Netflix te kijken, naar aanleiding van deze documentaire was ik ervan overtuigd dat ik geen vis meer zal eten." Bezoek ook zeker interessante organisaties zoals Sea Shepherd (een non-profit organisatie die het leven in de oceanen beschermt) en The Ocean Cleanup (een Nederlandse organisatie die onze oceanen schoon wil maken).

Jannik is in november te vinden in Indonesië, waar hij tijdens zijn zevendaagse duiktrip ook zijn 100e duik zal maken. Daarnaast staan er nog veel meer plannen op zijn agenda: "Ik wil nog zoveel dingen doen! Snorkelen met Orka's op de Lofoten, duiken in Mozambique in de hoop een aantal grote witte haaien in hun wilde omgeving tegen te komen. Maar ik wil ook ooit naar Antarctica."

Bedankt voor het delen van je verhaal met ons en veel plezier met duiken in Indonesië!