Zoals bij veel Product Managers die ik ken, werd de baan me aangereikt als een hete aardappel op een brandend presenteerblaadje. Bij gebrek aan andere vrijwilligers. Per ongeluk. En met weinig context. Bovendien was ik op dat moment net de technische wereld ingerold. Ik had dus duidelijk geen aanknopingspunten voor wat ik moest denken, voelen en doen. En toen stuitte ik op het artikel Good Product Manager/Bad Product Manager van Horowitz.
De beruchte uitspraak van de CEO, "een goede productmanager is de CEO van het product" , greep me meteen aan. Ik herinner me nog levendig een plotseling gevoel van trots en empowerment dat door mijn aderen gierde toen ik het las... Ik ging de wereld veranderen!
Als ik mezelf "vroeger" nu zou kunnen ontmoeten, zou ik haar een klap in haar gezicht geven.
Want het duurde niet lang voordat ik begon te worstelen met mondigheid, verantwoordelijkheid, autoriteit en besluitvorming (of het gebrek daaraan). En zo kwam de onvermijdelijke zwarte dag waarop ik erachter kwam dat... Product Managers niet de CEO van iets zijn .
Ik voelde me erg verloren toen ik dit hoorde. Voorgelogen. Verloren. Hoe moest ik de wereld veranderen als ik niet het mandaat had om dat ook echt te doen?
Dit komt net binnen: het is niet makkelijk en er is niet één antwoord. Helemaal niet. Ik heb geleerd dat er gewoon altijd dagen zullen zijn waarop het lijkt alsof je een grote berg p00p van links naar rechts aan het scheppen bent. Maar er is ook altijd een lichtpuntje. Ik heb een lijst samengesteld van pijnlijke feiten over empowerment in Product Management die zich voor mijn vermoeide ogen ontrafelden. Om de klap te verzachten, heb ik een paar zilveren sprankjes hoop toegevoegd. Om er zeker van te zijn dat je niet in tranen naar huis pendelt met je ontslagbrief in je handen nadat je dit gelezen hebt.
Als Product Manager ben je de hele tijd bezig met Very Important Stuff. Praten met klanten, briljante (of niet zo briljante) nieuwe ideeën onderzoeken en valideren, cijfers kraken in analyserapporten, proberen te vertalen wat de ontwikkelaars je vertellen, enz... Al deze kennis die je dagelijks verzamelt, plaatst je in de perfecte positie om de besluitvormers in het gebouw te adviseren. En gelukkig erkennen de mensen dit.
Daarom nodigen ze je uit aan de beslissingstafel om je gewaardeerde aanbevelingen te presenteren. Dus als de uitnodiging binnenkomt, ga je aan de slag en stort je je op het maken van een inspirerende en overtuigende uiteenzetting. Je werkt er dagen en nachten aan. Totdat eindelijk de dag komt dat je dit meesterwerk mag laten zien. Je grijpt het moment. Je spreekt met vurige passie. Je straalt trots, vertrouwen en visie uit en je schildert meeslepende beelden.
En als je klaar bent, kijkt iedereen je aan alsof je doorzichtig bent.
Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
Toen ik dit soort dwaasheid voor het eerst meemaakte, dacht ik dat het aan mij lag. Ik ben nogal tenger. Ik draag ook geen kokerrokken of tweedelige pakken. Sterker nog, een klant vroeg me ooit zelfs om hem koffie te serveren op een evenement waar ik de strategie van het product zou presenteren, omdat hij dacht dat ik de serveerster was. Het eerste wat ik dus deed was mezelf in vraag stellen. Wat denk je? Ik was het niet. En jij bent het niet. Het is het systeem, domoor. Hoe hard we ook werken om de feiten op een rijtje te zetten; hoe goed we ons ook inleven in onze belanghebbenden en hoe goed we ook laten zien in plaats van vertellen... uiteindelijk hebben we er niets meer aan te doen. Het huis wint altijd. Sommige dagen belanden we precies waar we wilden zijn en andere dagen moeten we ons inhouden en in de rij gaan staan. Maar maak je geen zorgen. We kunnen (en moeten er onophoudelijk naar streven) het systeem van binnenuit veranderen. Blijf gewoon lezen.George B. Shaw had de spijker op z'n kop met dit citaat. Het duurde even voordat ik het toegaf, maar het slaat eigenlijk heel goed op Product Managers.
Een van de definities van Product Management, zoals uitgelegd door Martin Eriksson, is "het snijpunt tussen de functies business, technologie en gebruikerservaring". Oftewel het Venn-diagram dat we allemaal wel eens hebben gebruikt om uit te leggen wat we doen.
Dit diagram vertelt je niet dat we experts zijn in al die functies. Het vertelt je dat we veel om elk van deze functies geven. Dat we ons omringen met experts op de gebieden waar we minder ervaren in zijn. En dat we niet alle details kennen, maar wel het totaalplaatje zien.
Dus... Weten we alles? Als we het letterlijk nemen, niet. Maar als ik voor mezelf spreek: Ik denk graag van wel, omdat ik het grotere plaatje zie... Daar heb je me, G.
En dan de politiek. Oh, de politiek. Persoonlijk verafschuw ik bedrijfspolitiek. Ik word er gek van. Het is gekkenwerk. Overhead en gewoon lawaai als je het mij vraagt. Maar of je het nu leuk vindt of niet, het is hoe de wereld in elkaar zit. Hoewel ik mezelf altijd heb voorgehouden dat ik me er verre van houd, moet ik toegeven dat het mijn carrière niet ten goede zou komen als ik dat wel deed.
Zoals we eerder hebben ontdekt, hebben wij Product Managers heel weinig autoriteit. Daarom moeten we vertrouwen op anderen om de beslissingen te nemen die wij willen dat ze nemen. We hebben dus echt geen andere keuze dan tot onze knieën in de kantoorpolitiek te duiken. We kunnen nooit mensen over het hoofd zien of omzeilen. Zelfs niet als we denken dat het incompetente rukkers zijn. We moeten het spel meespelen en de mensen in zowel de formele als informele organigrammen bewerken.
Dit alles impliceert dat - of we het nu leuk vinden of niet - productmanagers in veel opzichten politici zijn. Diplomaten. Tactici. Bemiddelaars.
Voor mij was dit een bittere pil om te slikken. Want laten we eerlijk zijn: niemand houdt van politici. Politiek (vooral op kantoor) is vermoeiend. Er is niets sexy aan. Dus om mezelf te verlossen van de ellende van het politicus zijn, probeer ik me aan een aantal basisregels te houden:
Productmanagers zijn er in verschillende kleuren, smaken, rolbeschrijvingen en zelfs functietitels. Ongeacht het label hebben we één ding gemeen: we moeten 'onze stakeholders managen'. Er is veel goede informatie beschikbaar over wat dat inhoudt en hoe je het moet aanpakken.
De waarheid is: als je een productrol hebt, is de kans groot dat je aan iets heel zichtbaars werkt. Iets waar iedereen om geeft. Stakeholders zijn degenen die je werk kunnen maken of breken. Zij zijn degenen op wie we ons moeten richten, intern. Laten we dus zeker niet stoppen met leren hoe je met en naast je stakeholders kunt werken. Anders zouden we misschien niet slagen als Product Managers.
Echter.
Echter. (Het is een GROTE echter, dus ik moest er gewoon een tweede bij zetten).
Waar ik zelden over lees, zijn al die andere mensen. Degenen die geen belanghebbenden zijn, maar die allemaal vinden dat ze inspraak moeten hebben. Ik heb het over e-mail discussies over de kleur blauw van een knop waarin mensen worden toegevoegd en toegevoegd totdat het "aan:" veld meer tekst bevat dan de body. Ik heb het over mensen die vage productideeën (van zichzelf) als feiten verspreiden en zo verwarring, wanorde en verkeerde afstemming veroorzaken. Ik heb het over vergaderingen met 10 mensen in de zaal terwijl er 4 hadden moeten zijn...
Op een gegeven moment had ik het gevoel dat zelfs de kantoorhond zich met mijn zaken bemoeide. En dat haar stinkende input relevanter was dan sommige e-mails die ik aan het verwijderen was. Ik bedoel ontvangen.
Dit gebeurt bijna dagelijks en het is klote. Heel erg. Maar het is iets waar we mee om moeten gaan. Als je net als ik bent, zul je dagen hebben waarop je gewoon je jas wilt pakken en weggaan, omdat je niets met deze ellende te maken wilt hebben. Onthoud gewoon:
Als al het bovenstaande mislukt: pak je jas en vertrek. Morgen is er weer een dag.
Dus... wie maakt de dienst uit, vraag je je af? Dat hangt ervan af. Eén ding is zeker: sommige dagen draait het er bij Product Manager om dat je een paar grote ballen hebt. Op andere dagen moet je je ego in de koelkast zetten en meegaan met de stroom.
Om een van mijn favoriete tv-programma's aller tijden aan te halen: "Welkom bij Product Management. Het is klote.Dit blogartikel is oorspronkelijk geschreven door Samia op Medium. Je kunt de post hierbekijken en Samia's profiel hier.